भूमिहीन शिव दमाई सोध्छन्- सरकार! मैले बस्ने जमिन कहिले पाउँछु?

बास बस्ने गरेको एउटा टहरो पनि भत्काइदिएपछि शिवको परिवार राजमार्ग किनारको सार्वजनिक प्रतीक्षालयमा सुत्न थालेको छ। शिव भत्केको त्यही टहराको एक छेउमा सुत्छन्।

भएको सामान सडक किनारमा छोपछाप पारेर राखेका छन्। बासको टुंगो छैन। प्रतीक्षालयमा कति दिन सुत्नु!

शिव फेरि सडक किनारमै एउटा छाप्रो हाल्ने सुरूमा छन्।

भन्छन्, ‘यो सामान लिएर अन्त कहाँ जाऊँ। मेरो ठाउँ कहीँ छैन। केही दिनमा फेरि छाप्रो बनाउँछु र यहीँ बस्छु।’

उनी आफ्ना जहान लिएर २० वर्षअघि डडेल्धुराको आलितालबाट चौकीडाँडा आएका थिए।

यता आएपछि १४ वर्ष भाडामा बसे। त्यसपछि सडक किनारमा छाप्रो हालेर बसेका थिए।

चौकीडाँडामा शिवका भाइको एक कट्ठा ऐलानी जमिन छ। दाजुभाइका परिवार त्यहीँ अटाउँथे तर जमिनसम्म पुग्ने बाटो छैन।

‘देवरको एक कट्ठा जमिन छ। बाटो निकाल्न सात लाख रुपैयाँ लाग्छ भन्छन्,’ निरूदेवीले भनिन्, ‘यति धेरै खर्च गर्न सक्ने भए त आफैं केही गर्थ्यौं।’