न्यायको आशामा दशकौंदेखि अदालत धाउनेहरू

यो खोजमूलक सामग्रीमा हामीले यस्ता व्यक्ति भेटेका छौं, जो दशकौंदेखि न्यायको लागि अदालत धाइरहेका छन् । अदालती व्यवस्था यति ढिलो र खर्चिलो छ कि अब उनीहरूले न्याय पाइहाले पनि त्यो अर्थहीन भइसकेको हुन्छ । 

१ भदौ, काठमाडौं । २०८० साल असार दोस्रो साता । असारे झरीको एक साँझ इन्द्रमाया–१ (परिवर्तित नाम) जिल्ला प्रहरी परिसर, काठमाडौंबाट बाहिर निस्किइन् । आफ्नै सासूको करकापमा श्रीमान्ले २८ वर्षअघि हालेको किर्ते मुद्दाबाट भर्खरै पार पाएर उनी प्रहरी परिसरबाट बाहिर निस्कँदै थिइन् ।

झण्डै तीन दशकसम्म आफूले झेलेको सकसबारे उनी बोल्नै चाहिनन् । ‘उहाँहरूबीच सम्बन्धविच्छेद पनि भइसक्यो, अहिले आ–आफ्नै सुरमा हुनुहुन्छ’ इन्द्रमाया–१ का एक जना नातेदारले भने, ‘अझै पनि पारिवारिक मेलमिलाप भइहाल्छ कि भन्ने आशामा उहाँ यो घटनाबारे बोल्न चाहनुहुन्न ।’

उनको नाम, ठेगाना र पहिचान गोप्य राख्ने प्रतिबद्धतापछि ती नातेदार यो घटना बताउन तयार भए । भक्तपुरका सुकबहादुर र इन्द्रमाया–१ ले २०५२ सालमा विवाह गरेका थिए । २०५३ सालको कुनै एक दिन सुकबहादुर गर्भवती श्रीमती लिएर थापाथली प्रसूति गृह गए । मृत सन्तान जन्मिएपछि सुकबहादुर र उनकी आमाले इन्द्रमाया–१ लाई घरबाटै निकाले । शोक र पीडामा रहेकी श्रीमती र बुहारीलाई सुकबहादुर र उनकी आमाले ‘अर्कैको पेट बोकेको’ भन्न समेत भ्याए ।

अनि सुरु भयो, मुद्दामामिला । सुरुमा इन्द्रमाया–१ ले सुकबहादुरमाथि भक्तपुर जिल्ला अदालतमा गालीबेइज्जती मुद्दा हालिन् । सुकबहादुर जिल्ला र पुनरावेदन अदालत पाटनबाट दोषी ठहर भए । २०५८ सालमा यो मुद्दा टुंगियो । त्यसपछि घरबाट निकालेको भनेर इन्द्रमाया–१ ले भक्तपुर जिल्ला अदालतमा अंश मुद्दा हालिन् । त्यो २०६५ सालमा पुनरावेदन अदालत पाटन पुगेर टुंगियो ।

उनीहरूबीच सम्बन्धविच्छेद समेत भयो । यी मुद्दामामिलाका दौरान प्रमाणको रूपमा इन्द्रमाया–१ ले थापाथाली प्रसूति गृहमा भर्ना र डिस्चार्ज हुँदाका कागजात पेश गरेकी थिइन् । जसमा पतिको नाम सुकबहादुर उल्लेख थियो ।

Reference :https://www.onlinekhabar.com/