रुप फेर्दै गरेको शहर परिक्रमा गर्दा

मञ्जुश्रीले चोभारको डाँडा काटेर बस्ती बसालेको काठमाडौं (अमरावती) त्यतिबेला कति सुन्दर थियो होला । त्यो उर्वर भूमिमा काँचो इँट्टाले निर्मित भवनहरु कति शोभायमान थिए होलान् । कञ्चन सफा बागमतीले सिञ्चित यो भूगोलमा विष्णुमतीका चञ्चल भेल शहरको फेरो लगाउँथ्यो होला । त्यो घना मृगस्थली जंगल, त्यो शालीनदी कति मोहक थियो होला ।

एकादेशको कथा जस्तै लाग्थ्यो हामीलाई जब प्राचीन काठमाडौंको बखान सुनिन्थ्यो । किनभने जतिबेला मैले यो शहरमा पाइला टेकें, त्यसबेला त काठमाडौंको रुपरंग फेरिएको थियो ।

तर सुन्दर नै थियो शहर

मलाई याद छ, पहिलो पटक म २०४२ सालमा आमाको स्नेहको बर्को समाउँदै काठमाडौं नगरीमा प्रवेश गरेको । मैतिदेवीमा भुपेन्द्र दाइ (जेठा मामाको छोरा)को कोठामा केही दिन बसेर काठमाडौंको मुख्य-मुख्य थलो फन्को मारेको धमिलो सम्झना छ मलाई ।

बिहानै मैतिदेवीको दर्शन गर्न कोठाबाट निस्कँदा खेतका गह्राहरुबाट पशुपतिनाथको मन्दिर चिहाउन सकिन्थ्यो । त्यसबेला बागमती सफा थियो र आफ्नै लयमा बगिरहेको थियो । भिडभाड र कोलाहाल अहिले जस्तो थिएन ।

२०४५ सालमा एसएलसी परीक्षाको नतिजा प्रकाशित भएसँगै उच्च शिक्षाको अभिलाषाले फेरि काठमाडौं नगरतिर नै डोहोर्‍यायो मलाई । संयोगै भन्नुपर्छ २०४२ सालमा पहिलो पटक काठमाडौं छिर्दा बसेको मैतिदेवीमा नै मेरो बसाइ तय भयो ।

Reference :  https://www.onlinekhabar.com